Jak być kochaną

Adaptacja opowiadania Kazimierza Brandysa, w której wojna stanowi tylko tło dla opisania losów tragicznej, niespełnionej miłości. W czasie okupacji Felicja nieszczęśliwie zakochuje się w koledze z teatru, Wiktorze. Ukrywa niesłusznie oskarżonego i poszukiwanego przez gestapo aktora we własnym mieszkaniu, mając nadzieję, że ten w końcu odwzajemni jej uczucie. Ale czy ofiara Felicji nie jest jednocześnie zbyt dużym ciężarem dla Wiktora, który po wojnie zechce zerwać z przeszłością? „Jest takie powiedzenie, że mężczyzna wybrał sobie kobietę, żeby jego klęski miały twarz i oczy” – tak po latach, w trakcie podróży do Paryża Felicja podsumuje swoje życiowe wybory. Film jest popisem dwóch aktorskich osobowości. Barbara Krafftówna jako Felicja stworzyła jedną z największych kobiecych kreacji w historii polskiego kina. Z kolei przedwcześnie zmarły Zbigniew Cybulski wykreował postać antybohatera i tchórza, która ciekawie koresponduje z rolą Maćka Chełmickiego w „Popiele i diamencie” (1958) Wajdy, która na trwałe zrosła się z jego aktorskim emploi.

O reżyserze:

Wojciech Jerzy Has (1925-2000) – należał do tego samego pokolenia autorów Polskiej Szkoły Filmowej co Andrzej Wajda, czy Andrzej Munk. Rozpoczynał od realizacji filmów oświatowych i dokumentalnych. Zadebiutował w pełnym metrażu w 1957 roku adaptacją powieści Marka Hłaski pt. „Pętla”. W swojej twórczości unikał politycznych tematów, wyłamywał się z wszechobecnej w polskim kinie tematyki wojennej, koncentrując się na wykreowaniu unikatowego świata. Choć wiele z jego dzieł to ekranizacje różnych form literackich – melodramatyczne „Pożegnania” pióra Stanisława Dygata, czy przypominające strukturę snu „Sanatorium pod Klepsydrą” Brunona Schulza, reżyser pozostawał zaskakująco wierny swojej poetyce. Krytycy wskazują na stałe elementy w jego twórczości: psychologiczną głębię postaci, wykorzystywanie motywu wędrówki oraz symboliki świata przedstawionego, która dopełnia portret bohaterów. Światowy rozgłos przyniósł Hasowi wizjonerski „Rękopis znaleziony w Saragossie”, film wymieniany za jedno z największych osiągnięć kinematografii przez takich twórców jak Luis Buñuel, czy Martin Scorsese. Has uczył również reżyserii, otrzymał doktorat honoris causa łódzkiej Szkoły Filmowej, a w latach 90. przez sześć lat pełnił funkcję rektora tej uczelni. W 1999 roku za osiągnięcia życia został uhonorowany Orłem, nagrodą przyznawaną przez Polską Akademię Filmową.

Najważniejsze filmy:

• 1957 „Pętla”
• 1958 „Pożegnania”
• 1962 „Jak być kochaną”
• 1964 „Rękopis znaleziony w Saragossie”
• 1966 „Szyfry”
• 1973 „Sanatorium pod Klepsydrą”
• 1988 „Niezwykła podróż Baltazara Kobera”

Opracował Mikołaj Góralik