Szpital [dokument]

Początkowo Kieślowski nie chciał realizować dokumentu o lekarzach. Miał to być film o tym, jak grupa ludzi jest w stanie przezwyciężyć przeszkody i niedostatki, by osiągnąć sukces. Reżyser trafił w końcu na I Oddział Chirurgii Urazowej szpitala przy ul. Barskiej w Warszawie i tak znalazł swoich bohaterów. Przez około 3 miesiące towarzyszył z kamerą lekarzom w trakcie ich cotygodniowego 31-godzinnego dyżuru. Dokumentaliście udało się uchwycić w kadrze ich zawodową codzienność – kamera niemal cały czas skierowana jest na sylwetki lekarzy, na ekranie nie widzimy cierpienia pacjentów. Oprócz zmęczenia personel medyczny ma też inne problemy, z którymi musi się zmagać, jak brak środków opatrunkowych czy też niedostatek specjalistycznego sprzętu. Ukazujący to dokument dziś jest więc także opisem realiów Polski lat 70. XX wieku. Nakręcony materiał Kieślowski uporządkował godzina po godzinie, pojawiające się pomiędzy ujęciami plansze z zegarem informują o upływającym czasie, a widz ma wrażenie, jakby towarzyszył lekarzom w trakcie całego morderczego dyżuru.

O reżyserze:

Krzysztof Kieślowski (1941-1996) – uznany na świecie reżyser, karierę zaczynał jako dokumentalista. Zaliczany do generacji autorów tzw. kina moralnego niepokoju, którzy pod koniec lat 70. zapragnęli skierować swoje kamery bliżej rzeczywistości, aby za pomocą ekranowej fikcji opowiadać o prawdziwych postaciach i realnych problemach. W centrum kina Kieślowskiego znajdował się człowiek, jego wybory etyczne i egzystencjalne problemy. Pod koniec lat 80. zrealizował unikalny telewizyjny cykl „Dekalog”, będący próbą współczesnej interpretacji dziesięciu przykazań, podstawowych zasad etycznych, które uformowały kulturę chrześcijaństwa oraz judaizmu. Jego stałym współpracownikiem, z którym napisał większość scenariuszy, był adwokat Krzysztof Piesiewicz. W późnym etapie twórczości reżyser zainteresowany był metafizyką, co widoczne jest zwłaszcza w jego filmach zrealizowanych w latach 90. we Francji: „Podwójnym życiu Weroniki” oraz w tryptyku „Trzy kolory: Niebieski, Biały, Czerwony”, nawiązującym symbolicznie do kolorów francuskiej flagi.

Najważniejsze filmy:

• l 1979 „Amator”
• l 1981 „Przypadek”
• l 1984 „Bez końca”
• l 1987 „Krótki film o zabijaniu”
• l 1988 „Krótki film o miłości”
• l 1991 „Podwójne życie Weroniki”
• l 1993 „Trzy kolory: Biały”

Opracował Mikołaj Góralik