Z punktu widzenia nocnego portiera [dokument]

Kieślowski przez kilka lat poszukiwał bohatera swojego filmu, chcąc napiętnować zjawisko społeczne charakterystyczne dla czasów, w jakich dokument powstawał. Dla głównego protagonisty, zakładowego wartownika, regulamin jest ważniejszy niż człowiek. Jak sam przyznaje, jego zamiłowaniem jest kontrola innych. Nęka młode pary spotykające się w parku, wędkarzy, którzy nie mają przy sobie zezwolenia na połów, czy pracowników w jego własnym zakładzie pracy. Kieślowski najpierw nagrał wypowiedzi portiera na magnetofon, następnie zaaranżował konkretne sytuacje. Dokument był wyświetlany na festiwalach filmowych i w ramach specjalnych pokazów, reżyser nie zgodził się jednak na jego emisję w telewizji, aby nie wyrządzić krzywdy bohaterowi. Obraz został nakręcony na kiepskiej jakości barwnej taśmie ORWO, aby deformacja kolorów akcentowała przejaskrawienie całej sytuacji. „Ten portier jest karykaturą człowieczeństwa, a chcieliśmy, żeby kolor podkreślił jeszcze karykaturalność świata, który go otacza” – pisał w swojej autobiografii Kieślowski.

O reżyserze:

Krzysztof Kieślowski (1941-1996) – uznany na świecie reżyser, karierę zaczynał jako dokumentalista. Zaliczany do generacji autorów tzw. kina moralnego niepokoju, którzy pod koniec lat 70. zapragnęli skierować swoje kamery bliżej rzeczywistości, aby za pomocą ekranowej fikcji opowiadać o prawdziwych postaciach i realnych problemach. W centrum kina Kieślowskiego znajdował się człowiek, jego wybory etyczne i egzystencjalne problemy. Pod koniec lat 80. zrealizował unikalny telewizyjny cykl „Dekalog”, będący próbą współczesnej interpretacji dziesięciu przykazań, podstawowych zasad etycznych, które uformowały kulturę chrześcijaństwa oraz judaizmu. Jego stałym współpracownikiem, z którym napisał większość scenariuszy, był adwokat Krzysztof Piesiewicz. W późnym etapie twórczości reżyser zainteresowany był metafizyką, co widoczne jest zwłaszcza w jego filmach zrealizowanych w latach 90. we Francji: „Podwójnym życiu Weroniki” oraz w tryptyku „Trzy kolory: Niebieski, Biały, Czerwony”, nawiązującym symbolicznie do kolorów francuskiej flagi.

Najważniejsze filmy:

• 1979 „Amator”
• 1981 „Przypadek”
• 1984 „Bez końca”
• 1987 „Krótki film o zabijaniu”
• 1988 „Krótki film o miłości”
• 1991 „Podwójne życie Weroniki”
• 1993 „Trzy kolory: Biały”

Opracował Mikołaj Góralik